Een zwarte dag van iemand een beetje grijzer maken
Sommige “oudjes” noemen hen nog ouderwets “zuster”, anderen zijn heel nukkig maar mailen vervolgens hoe dankbaar ze zijn voor de hulp. Wat vooral opvalt, is hoe respectvol de patiënten stuk voor stuk zijn. Natasha Munne en Rosanne van ‘t Veer werken beiden als verpleegkundige met 65-plussers op de afdeling Ambulant Ouderen Noord van Antes. Ze vertellen over hun werk met een hele dankbare én complexe doelgroep. “Geen dag is hetzelfde.”
“Ik kom uit de kliniek en daar werd ik regelmatig voor rotte vis uitgemaakt. Oudere mensen zijn zoveel respectvoller”, zegt Natasha op locatie Poortmolen in Capelle. “Je hebt met een andere generatie te maken. Natuurlijk ben je het wel eens niet met elkaar eens, maar het gaat er anders aan toe. Minder agressie dan op andere plekken en meer dankbaarheid. Waar ik ook aan moest wennen, is dat ze me “zuster” noemen.” Rosanne: “Ik herken dat wel van die agressie bij andere doelgroepen, zelfs met soms de politie erbij. Ik was daar op een gegeven moment klaar mee, dus toen ik van Natasha hoorde dat er een plekje vrij kwam op de ouderen afdeling, ben ik overgestapt.”
Het team Ambulant Ouderen Noord behandelt primair 65 plussers. Waarbij onderscheid gemaakt wordt in psychogeriatrie (dementerenden) en psychiatrie. De afdeling bestaat uit 4 teams. Natasha en Rosanne werken in een team samen met een psychiater, specialist ouder geneeskunde, verpleegkundige specialist, (GZ-)psycholoog, spv-ers en verpleegkundigen.
Je bent coach voor de familie
Natasha: “Bij dementerenden ben je eigenlijk een soort coach voor de familie. Je kan leuk tegen een patiënt zeggen dat hij iedere ochtend om 8 uur uit bed moet. Maar 5 minuten later is hij dat gewoon kwijt. Dus je bent veel met de familie bezig hoe zij bijvoorbeeld een partner of ouder kunnen ondersteunen.” Rosanne: “Het is op zich niet erg als iemand een beetje vergeetachtig is, pas als het problemen gaat geven, dan komen wij in beeld. Dan ga je met de huisarts, de specialist oudergeneeskunde en wij als verpleegkundigen kijken wat er aan de hand is. Dat onderzoek vind ik heel leuk. Wat is de diagnose? Wat adviseren we? Vanuit niets wordt in een keer heel veel geregeld. Waardoor iemand langer thuis kan blijven wonen of prettiger in haar vel gaat zitten.”
In de psychiatrie kan je zelf het verschil maken
Een tante met dolenthousiaste verhalen over het werken in de zorg bracht Rosanne en Natasha toevallig bij elkaar. Rosanne: “Mijn tante at wekelijks mee bij ons thuis en vertelde echt de meest fantastische verhalen. “Dat zou ik ook wel tof vinden”, dacht ik toen. Natasha liep toevalligerwijs bij diezelfde tante stage. “Tijdens die stage merkte ik, dit is gewoon mijn ding”, zegt ze. “Vrienden vragen wel eens waarom vind je je werk nou eigenlijk zo leuk? Ik vind het fijn om een zwarte dag van iemand een beetje grijzer te maken. In het ziekenhuis heb je het gips of het protocol dat je afloopt, maar in de psychiatrie kan je zelf het verschil maken met de band die je met iemand opbouwt en met de dingen die je zegt.”
Rosanne sluit zich daarbij aan: “Ik vind het mooi hoe de mens in elkaar steekt. Wat er allemaal mis kan gaan, maar ook wat er weer beter kan worden en hoe jij als persoon iemand kan helpen. Dus het zijn niet alleen de medicijnen of een bepaalde behandeling die iemand kunnen helpen, maar ook ik als persoon heb ik veel invloed op hoe ik iemand kan ondersteunen.”
Je regelt het niet voor iemand, maar met iemand
De verpleegkundigen doen huisbezoeken of ze ontvangen patiënten op kantoor. Daarbij werken ze met veel mensen samen. “Je hebt met heel veel verschillende partijen te maken: met woonbegeleiders, casemanagers, (huis)artsen, zelfs met fysiotherapeuten”, zegt Rosanne. “Constant moet je overleggen en daarbij ook de patiënt meenemen. Je regelt het niet voor iemand maar je regelt het met iemand. De patiënten zijn ook heel dankbaar. Soms ben je maar een van de weinigen die daar thuis komt. Dan vragen ze, hoe gaat het met je kinderen? Zijn ze als gegroeid? Gaan ze al naar school? Dat is belangrijk voor ze. Een andere dame wilde niet naar huis totdat ik terug was van vakantie. Terwijl ze niet altijd zo leuk reageerde op mij, maar blijkbaar voelde het heel vertrouwd.”
Mensen met een verslaving moet je wekelijks zien
Het aantal patiënten dat Natasha en Rosanne behandelen kan per periode verschillen. “Ik heb een keer 55 patiënten gehad en ik heb er nu weer 44”, zegt Natasha. Rosanne: “Ik denk dat ik er nu 30 heb, maar ik werk ook een dag minder. Het wisselt heel erg. Lithium patiënten die stabiel zijn, zie je één keer in de drie maanden voor controle, maar je hebt dus ook mensen die je één keer in de twee weken ziet. Sommige patiënten met een verslaving moet je zelfs wekelijks zien. Als je toevallig een zware caseload hebt, is er altijd wel een collega die kan helpen of met je mee kan kijken. We doen het met elkaar en ik kan mijn verhaal altijd kwijt.”
Je bent hier zo vrij
De verpleegkundigen hebben de vrijheid om hun eigen agenda in te delen. Rosanne: “Wat dat betreft ben je hier zo vrij. Het enige dat vast staat is ons teamoverleg op maandag om half elf. Daar worden patiënten verdeeld en besproken. Daarna gaan we weer op pad.” Natasha: “Ik start vaak thuis omdat veel van mijn patiënten bij mij in de buurt wonen. Ik begin ook wel eens hier op de locatie als ik bijvoorbeeld bureaudienst heb. Dan neem je telefoontjes aan voor nieuwe aanmeldingen of overleggen met huisartsen. We hebben ook de vrijheid om aan te sluiten bij andere projecten. Ik zit bijvoorbeeld in de PG denktank, waarbij we nadenken over organisatievraagstukken. Als je dat leuk vindt, is daar ruimte voor. En als je wilt doorgroeien of doorleren kun je de opleiding SPV of CGT doen.”
Taalbarrières en verslavingszorg zijn een uitdaging
Over de uitdagingen in het werk zegt Natasha: “Wat ik lastig vind zijn de culturele verschillen. Je hebt soms te maken met een 1e generatie migranten die de taal niet machtig zijn. Er is dan wel een zoon of dochter bij, maar dat is toch anders. Je praat dan over iemand in plaats van met iemand. Je hebt minder contactopbouw en dat vind ik wel het meest lastige.” Rosanne: “Een nieuwe flinke uitdaging vind ik de verslavingszorg. Het kan soms weken goed gaan met iemand. Vervolgens drinkt iemand weer alcohol en je staat voor een gesloten deur. Soms is de taak dan alleen weten dat iemand leeft. Dat is heel krom in mijn hoofd, want je wilt iemand graag helpen. Maar als iemand niet geholpen wilt worden, dan wordt het lastig.”
Je kunt hier één grote spons zijn
Tot slot willen ze nog wat meegeven aan mensen die wellicht bij Ambulant Ouderen Noord willen werken. Rosanne: “Wat ik tof vind is dat er naar me geluisterd wordt. Waar je in het ziekenhuis vooral doet wat de dokter zegt, mag ik hier mijn mening geven. Ik kan zelf wat meer sturen. Daarnaast is de sfeer op de werkvloer heel fijn. We helpen elkaar en het is gezellig.” Natasha beaamt dat: “We hebben een super leuk team, maar je kunt hier ook je kennis ontzettend verbreden. Er werken hier zoveel mensen die zoveel ervaring hebben. Je kunt hier één grote spons zijn.”
Heb je een vraag over team Ambulant Ouderen Noord of wil je een keertje meelopen op de afdeling, stuur een mailtje naar Rosanne of Natasha.