Waar woorden te kort schieten, spreekt muziek

‘Ik vond die astma-aanvallen zo eng’, zegt ze. ‘Zo beangstigend. Ik kon bijna niet ademhalen. Bij de derde aanval kwamen er allemaal dingen van vroeger op me af. Het voelde heel erg alsof ik er alleen voor stond. Dat was iets dat ik van vroeger herkende en dat kwam allemaal weer binnen. Het leren omgaan met die astma en dan ook nog met dat verleden, dat lukte gewoon even niet meer.’

Nu moet er iets gebeuren

‘Ik voelde me heel erg somber, en piekerde veel. Alles was heel negatief. Het is denk ik wel geleidelijk aan steeds slechter gegaan maar ik vertelde het niet. Ik durfde het ook niet te vertellen want het enige wat ik op dat moment eigenlijk wilde, was zelfmoord plegen. Mijn man besefte ook niet hoe erg het echt was. Maar op een dag trok ik het echt niet meer en dat heb ik aangegeven, zo van nu moet er iets gebeuren. Vandaag is anders de laatste dag. Dat is natuurlijk ook voor hem super moeilijk geweest, hij had zoiets van: wat moet ik dan? ‘Ja doe maar iets!’, zei ik. Diezelfde dag ben ik nog opgenomen.’

5 dagen opgenomen

Wieke wordt opgenomen bij de spoedeisende hulp psychiatrie van Antes/Parnassia op het terrein van het Maasstad ziekenhuis. Ze verblijft 5 dagen bij de crisisopvang. Eenmaal weer thuis start ze een deeltijdbehandeling ondersteunende groepspsychotherapie van 16 weken, gevolgd door een tweede periode van groepstherapie. ‘Ik vond de groepstherapie in het begin een ramp. Het idee dat ik persoonlijke dingen in een groep moest vertellen, vond ik verschrikkelijk.  Het heeft best wel een tijdje geduurd voordat ik überhaupt wat vertrouwen had, ook het vertrouwen in al die verschillende therapeuten. Ik zat ook met iemand in de groep met wie ik af en toe gigantisch botste dus dat vond ik heel erg moeilijk. Ik heb toen ook een paar keer op het punt gestaan om te stoppen.’ 

De juiste snaar raken

Haar doorzettingsvermogen sleept haar erdoorheen. Bijna een jaar lang krijgt ze groepstherapie. De wekelijkse 2-daagse dagbehandeling bestaat uit verschillende vormen van therapie, gespreksblokken en oefeningen met beweging én muziek. Juist die muziek raakt bij haar precies de juiste snaar. Het zorgt ervoor dat ze na de groepstherapieën een individueel muziektherapie traject start.  ‘Het was gewoon heel bijzonder om mee te maken. Ik voelde me serieus genomen. En de klanken van de muziek deden iets met mijn gemoed. Ik merkte ook tijdens de groepssessies dat ik van muziek in mineur zo kon gaan huilen, dat drukte helemaal op mij neer. Op de een of andere manier deed dat zoveel met mijn gevoel.’

Ik voelde me zo krachtig door die klank

Muziektherapie is een therapievorm waarbij muzikale middelen gebruikt worden tijdens de behandeling. ‘Vaak zei de therapeut: ‘Kies maar een instrument uit. Pak maar iets. Laat maar horen wat voor jou blijheid is.’ Ik weet dat ik op een gegeven moment een psaltery had gepakt, een snaarinstrument met heel veel snaartjes. Ik voelde me door die klank opeens zo krachtig worden. Vooral bij de lage tonen had ik echt zoiets van:  Oké jongens, hier ben ik! Ik denk dat dat nooit gelukt was met alleen gesprekken. Het kwam puur door de muziek.’

Leren voelen

‘Door de muziektherapie heb ik emoties van vroeger van me af kunnen spelen’, vervolgt ze. ‘Ik ben als het ware weer open gaan staan. Ik heb leren ervaren hoe mijn gevoelens zijn. Het een doet dit. het ander doet dat en hoe mag en kan ik daarop reageren. Want ik mag ook bij sommige dingen zeggen van: ‘Ho stop dit wil ik niet’ Ik mag soms letterlijk even weglopen maar ondertussen heb ik ook geleerd om dat in gedachten te doen. Natuurlijk zijn er nog bepaalde triggers. Tijdens de laatste vakantie bijvoorbeeld gingen vrienden mee met hun boot, maar dat ging mis. We zijn heel vervelend uit elkaar gegaan. Voorheen bleef ik in het negatieve hangen en praatte ik mezelf de put in. Nu had ik zoiets van, ik kan moeilijk gaan zitten doen maar verandert dat de zaak? Vijf jaar geleden kon ik dat echt niet bedenken.’

Accordeon les

Thuis luistert ze qua melodie graag naar country muziek en Nederlands talig spreek haar ook aan. ‘Bij de groepstherapie mocht je aan het begin en aan het eind een betekenisvol nummer laten horen. Ik koos een nummer van Milow: Morgen komt het goed. Dat geloofde ik ook echt, het komt wel goed. Door de therapie is de muziek weer gaan leven, ik zit zelfs op accordeon les nu. In het lokaal stond ook een accordeon namelijk, daar wil ik op spelen, dacht ik. Ik vond dat zo geweldig. Ik luister ook weer wat meer bewust naar muziek. In de auto zette ik altijd wel de radio aan, meer alleen voor het geluid, nu doe ik het bewust. Ik heb zelfs een tweedehands psaltery gekocht. Als ik die klank hoor, dan voel ik me krachtig worden. Op mijn vakantie had ik hem niet bij me. Dus toen heb ik het af en toe gewoon in mijn hoofd geprobeerd en dat ging eigenlijk ook.’