Het verhaal van Petra

Luister het verhaal van Petra:

‘Mijn deur staat altijd open’

“Eigenlijk was ik dansdocent, maar ik werd chronisch ziek. Een drama natuurlijk, want wat moet je dan? Voor mij was dansen mijn wereld! Gelukkig kwam ik bij een fysiotherapeut die zei: ‘We gaan kijken wat er nog wél kan.’ Dat was niet alleen een hulpverlener maar ook een hoopverlener. En dat probeer ik nu ook voor mijn cliënten te zijn. Hoop is het belangrijkste dat je kunt bieden.”

“Ik heb, mede door mijn eigen ervaringen in die tijd, de overstap naar de GGZ gemaakt. Ik wil van betekenis zijn. Mensen helpen. Dus ben ik de studie SPH gaan doen en begonnen als begeleider op de psychiatrische afdeling van een penitentiaire inrichting. Een paar jaar later ben ik overgestapt naar Bavo Europoort. Ik had echt een klik met de psychiatrie. Je kunt zo ontzettend veel betekenen!”
 

“Ik ben nu alweer een tijdje begeleider niveau 5. Sinds 3 jaar werk ik in de kliniek voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. We helpen de cliënten hier natuurlijk met therapie en medicijnen, maar ook met een gesprek van mens tot mens. Want dat cliënten zich gezien en gehoord voelen, is zó belangrijk! Niet-aangeboren hersenletsel is ontzettend heftig. Je hele leven staat op zijn kop. Moet je je voorstellen dat jij gewoon net als altijd naar je werk gaat, onderweg een herseninfarct krijgt en daarna misschien nooit meer dezelfde persoon wordt als vóór je hersenletsel. Dat verwerken is een heel proces. Daar komt veel verdriet bij kijken en rouw. Daarom staat mijn deur altijd open. Voor een gesprek of een kop koffie. Soms is het genoeg om er gewoon te ‘zijn’.”

“Je kan bij Antes vaak een extra rol of taak naast je gewone werk kiezen. Zo ben ik nu naast mijn werk als begeleider ook functionaris veiligheid. Ik hou me bijvoorbeeld bezig met evaluaties van incidenten. Ik zit ook als gespreksleider bij de teamzorgoverleggen agressie en schokkende gebeurtenissen (TASZ). Dat is een reconstructiebijeenkomst voor collega’s die een ernstig incident hebben meegemaakt, zoals een suïcide of een cliënt die erg agressief werd. Meteen de dag nadat er iets ernstigs is gebeurd, verzamelen we alle betrokkenen. Of het nu begeleiders zijn of de schoonmaker. Ik begeleid, stel vragen, luister vooral en kijk of iemand meer hulp nodig heeft. Fijn om op die manier mijn Antescollega’s te kunnen ondersteunen en er voor elkaar te kunnen zijn.”

“Vóór ik me bezig ging houden met veiligheid, heb ik me hard gemaakt voor het familiebeleid bij Antes. In het begin was dat echt pionieren. Toen ik in de zorg begon, stonden naasten vaak buitenspel zodra iemand werd opgenomen. Nu weet iedereen dat het beter is om samen met de naasten de zorg op te pakken. Al is dat niet altijd makkelijk. Familie is vaak gespannen, bezorgd en kritisch. Daar moet je mee om kunnen gaan. Dat gaat iets gemakkelijker als je je realiseert dat naasten ook lijden onder de situatie. Vaak al járen! Bovendien willen zij, net als jij, het beste voor de cliënt. Ik ben blij dat er veel veranderd is op dat gebied, en trots dat ik daar onderdeel van heb mogen zijn.” 

“Ik hou van mijn werk als begeleider. En ik vind het fijn dat je er bij Antes altijd iets náást kan doen. In beweging blijven is letterlijk en figuurlijk belangrijk voor mij. Of je je bezig wil houden met bijvoorbeeld familie of veiligheid, of je een opleiding wil volgen of naar een congres wil: alles is hier bespreekbaar. Ik ben niet meer de jongste maar ik kan me blijven ontwikkelen. Steeds komt er weer iets nieuws op mijn pad en pak ik aan wat mij leuk lijkt. Ik moet uitgedaagd blijven worden, anders word ik vervelend voor mijn collega’s, hahaha. Nu is er een psychomotorisch therapeut uitgevallen, dus geef ik elke vrijdag beweging. Dat is toch geweldig? Ik ga zo lekker met een cliënt salsadansen. Is de cirkel weer rond.”

Nog meer Antesverhalen lezen?