Het verhaal van Isabel
Vlak voordat Isabel (21) begon aan haar opleiding tot verpleegkundige, werd haar oma ernstig ziek. Toen de jonge Rotterdamse zag hoe liefdevol haar oma verpleegd en begeleid werd, deed haar dat beseffen hoe belangrijk goede zorg voor ouderen is. In het laatste jaar van haar studie besloot ze daarom voor een stage te kiezen op de afdeling Ouderenpsychiatrie van Antes. Nu, drie jaar later, werkt ze daar nog steeds met enorm veel plezier.
"Ik heb het werken met ouderen altijd al als heel waardevol gezien," vertelt Isabel. "Maar toen mijn oma overleed besefte ik me dat ouderen mij misschien net iets harder nodig hebben dan jongeren. Het bleek de allerbeste keuze; de lessen die ze me meegeven, hun levenservaring, de wijsheid. Ik zou niets liever willen." Lachend: "Oké, soms zien ze me als die jonge snotneus, maar ik word wel altijd gewaardeerd om wat ik voor hen doe. Ouderen nemen me in vertrouwen alsof ik hun eigen kleindochter ben."
Eerste aanspreekpunt
"Voor een aantal cliënten ben ik hun 'eerste verantwoordelijke verpleegkundige (EVV)', een eerste aanspreekpunt. Niet alleen voor hen, maar ook voor hun familie. Bij Antes vinden we het belangrijk dat elke cliënt dagelijks een vertrouwd gezicht ziet, want er werken hier natuurlijk veel mensen. Doordat je een warme band opbouwt met deze ouderen, kom je ook veel meer over ze te weten dan anders het geval zou zijn. Ik kan op deze manier goed in de gaten houden hoe hun toestand is en hoe ze die dag in hun vel zitten. En dat bevordert het herstelproces, maar óók de samenwerking binnen het team."
Veiligheid en (voor)oordelen
"Sowieso vind ik de samenwerking met mijn collega's heel fijn. Ieder heeft zijn expertise en de lijntjes zijn erg kort, ondanks dat onze afdeling verdeeld is over meerdere afdelingen. Rotterdam-Zuid is misschien niet altijd de veiligste plek om te werken en daarom zorgen we er onderling voor dat iedereen aan het einde van de dienst veilig bij zijn of haar auto kan komen. En niemand kan hier zomaar binnenkomen op onze afdeling. Toch merk ik soms wel dat er nog een taboe heerst op werken in de psychiatrie. Als ik op verjaardagen vertel wat ik doe, is het vooroordeel dat ik dagelijks servies naar m'n hoofd gegooid krijg. Onzin natuurlijk! Werken in de psychiatrie is niet eng of gevaarlijk en je leert er heel veel van. Je gaat mensen steeds beter begrijpen en het wordt steeds makkelijker om de rust te bewaren. En dat geeft voldoening."
Isabel ziet zich voorlopig niet weggaan bij Antes. "Ik werk hier nu pas drie jaar, dus ik vind het nog te vroeg voor een vervolgopleiding, maar die mogelijkheden zijn er zeker. Trainingen en cursussen volg ik wel. Inmiddels ben ik ook familieambassadeur, wat betekent dat ik veel met familie en naasten van cliënten werk. Ik inventariseer waar zij behoefte aan hebben, probeer hun onbegrip en onmacht weg te halen en hen kennis bij te brengen over het ziektebeeld. Dat is dankbaar werk en houdt je werk leuk!"